Οι νόμοι εγκρίνονται από το Συμβούλιο των Υπουργών, όπου οι κυβερνήσεις κλείνουν συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες, και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Οι διαφορές επιλύνονται με παζάρια μεταξύ αυτών των οργάνων. Οι ψηφοφόροι όμως δε μπορούν να πετάξουν έξω τους ανάξιους.
Αυτό το χρόνιο πρόβλημα της δημοκρατικής νομιμότητας έχει οξυνθεί χάρη της κρίσης του ευρώ. Οι Βρυξέλλες έχουν αποκτήσει νέες εξουσίες στην παρακολούθηση των εθνικών προϋπολογισμών και σε άλλες πιθανές "ανισορροπίες". Λιτότητα και μεταρρυθμίσεις έχουν επιβληθεί στις χώρες που έχουν διασωθεί από την οικονομική κατάρρευση, όπως στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία και πάνω απ' όλα στην Ελλάδα.
Η οικονομική διακυβέρνηση δε γίνεται σε εθνικό επίπεδο. Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αντικαταστάθηκε από ένα τεχνοκράτη, τον Μάριο Μόντι. Στην Ελλάδα ο πρώην εκλεγμένος πρωθυπουργός, Γεώργιος Παπανδρέου, αντικαταστάθηκε επίσης από τον τεχνοκράτη και πρώην αντιπρόεδρο της ΕΚΤ, Λουκά Παπαδήμο. Λίγες μέρες μετά την ανάληψη καθηκόντων του σοσιαλιστή πρωθυπουργού του Βελγίου, Elio Di Rupo, του ζήτησαν να κάνει περικοπές στον προϋπολογισμό ή να αντιμετωπίσει τις κυρώσεις. Στην Ουγγαρία ειπώθηκε ότι εάν αποτύχει να ελέγξει το έλλειμμα της, θα χάσει 495 εκατομμύρια ευρώ από την ενίσχυση του επόμενου έτους.
"Οι κυβερνήσεις μόλις τώρα αρχίζουν να καταλαβαίνουν πόση δύναμη έχει παραδοθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά ποιος πρέπει να ελέγχει αυτή τη δύναμη; Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ένα ελλιπές σώμα σε ένα ελλιπές σύστημα. Μπορεί να αντισταθμίσει την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας;".
Πηγή: economist
